سفرنامه یک روزه به ماسوله و دریاچه سقالکسار - سرزمین من

به گزارش سرزمین من، سفر آدم را بزرگ می کند و تجربه هایی پیش رویت می گذارد که در زندگی روزمره سخت به دست می آید. بعد از هر سفر پنجره جدیدی به رویمان باز می شود و این شعر نیست.

آدم بعد از هر سفری دلش می خواهد چیزهایی را که از سر گذرانده، درباره جاها و آدم هایی که دیده یک جا بنویسد یا آنها را با بقیه شریک شود و یکی از راه هایش نوشتن سفرنامه است.

سفرنامه بقیه را خواندن، باعث می شود با آدم ها و سفرهایشان همراه شویم، با آنها از جاده ها بگذریم، طعم غذها را بچشیم، توی کوچه پس کوچه ها راه برویم و هوای تازه استشمام کنیم، انگار که ما هم آنجا بوده ایم.

ما در بلاگ سرزمین من تریپ تا کنون راه زیادی را طی کرده ایم و از این به بعد می خواهیم در بخش تازهمان با سفرنامه آدم ها به شهرها و جاهای تازه همراه شویم و دوست داریم شما هم همراهمان بیایید.

تیوا فرخی

صبح حدود ساعت 5:15 از میدان ونک تهران راه افتادیم به سمت کرج و بعد از اون هم قزوین. 20 کیلومتری قزوین بودیم که برای صبحانه رفتیم مجتمع پرستو و صبحونه بی نظیری خوردیم.

خوبی مجتمع پرستو به اینه که صبحانه اش بوفه است و با یکبار پرداخت میتونی انتخاب های زیادی داشته باشی. املت های متنوع، آبمیوه،کره، انواع پنیر و مربا، میوه، عدسی و حلیم، ماکارونی و فلافل.

چایی هم سر میزها سرو میشه. بعد از خوردن یه صبحانه مفصل، پرانرژی راه افتادیم. از اتوبان قزوین رشت به جهتمون ادامه دادیم. تو راه میشد توربین های بادی رو دید که با چرخیدنشون صحنه قشنگی رو به وجود آورده بودن.

از تهران تا ماسوله 6 ساعت راهه و به رشت که برسی نزدیک دو ساعت تو راهی. جهتمون خیلی سر راست بود و بعد از حدود 2 ساعت و نیم رانندگی رسیدیم به ورودی روستای ماسوله. ماسوله شلوغ بود و پر از مسافر.

دو ساعتی رو تو روستا بودیم. ماسوله چند سالیه که بیشتر شبیه شهره تا روستا. آدم های محلی رو خیلی کم می دیدی و نسیم خنکی که می اومد یکم گرمای هوا رو کمتر می کرد. هوا دم داشت و بعضی وقت ها باد خنکی می اومد.

از جهت پیاده روی تازهی که تازگی ساخته شده بود و سایه داشت راه افتادیم سمت کوچه های بالاتر روستا. بین راه خوراکی خوشمزه و ترشی ای امتحان کردیم به نام اسکمو، اسکمو از میوه های ترش تهیه میشه و مثل بستنی یخی می مونه.

همه جای روستا خانم های روستایی بودن که پاپوش و عروسک های بافتنی شون رو بساط کرده بودن. وارد بازار قدیم روستا شدیم. بازار پیچ در پیچ و شلوغی که پر بود از مغازه های صنایع دستی و کافه ها و رستوران هایی که ویوی قشنگی به کوه های سر سبز رو به رو داشتن و همه جا پر بود از عطر گلپر که سوغات ماسوله است.

بازار، یک عالمه مغازه هایی داشت که لباس های محلی به گردشگرا میدادن و خیلی زود عکست رو چاپ میکردن.

ناهار رو تو رستوران بامداد خوردیم که تو بازار قدیم ماسوله بود. منو رستوران پر بود از غذاهای خوشمزه گیلانی. کباب ترش خوردیم با ماست محلی و زیتون پرورده ای که خود رستوران درست کرده بود.

بعد از خوردن ناهار، تو کوچه های روستا قدم زدیم و شروع کردیم به عکاسی. هرچی بالاتر می رفتیم خونه ها دست نخورده تر و اصیل تر بودن و حالت روستایی شون رو بیشتر حفظ کرده بودن. وجه مشترک تمام خونه های ماسوله پنجره هایی بود که همه شون گلدون شمعدونی داشتن.

بعد از گشتن تو روستا، حدود ساعت 3 بعد از ظهر راهی مقصد بعدی مون شدیم. از ماسوله رفتیم سمت فومن. بعد از بقعه آقا سید شریف تابلو ها رو دنبال کردیم تا رسیدیم به روستای سقالکسار، روستا سرسبز بود و تمیز. اینجا به پاک ترین روستای گیلان معروفه. چون اهالی روستا راه جالبی رو برای پاکیزگی محیطشان در پیش گرفتن.

اونها با دادن کیسه های زباله در ازای مبلغ ورودیه به شما یادآور میشن که این منطقه تنها به شما تعلق نداره. بعد زمانی که شما زباله های خودتون رو جمع آوری کنید و به اونها تحویل بدید، دو سوم مبلغ ورودیه رو به شما برمی گردونن.

تابلوها رو دنبال کردیم تا رسیدیم به دریاچه سقالکسار. در ورودی دریاچه مغازه ای بود که تونستیم ازش خوراکی بخریم و کمی جلوتر هم سرویس های بهداشتی تمیز و فضای کوچیکی برای بازی بچه ها . چند قدمی که جلوتر رفتیم دریاچه رو دیدیم. آرامش عجیبی داشت و همه جا سبز بود و تمیز.

نام دریاچه سقالکسار از سه واژه سقال، لک و سار، تشکیل شده. سقال به معنای محل آب خوری و لک و سار نام دو پرنده ایه که در اطراف این دریاچه قبلا زندگی میکردند.

درواقع سد خاکی سقالکسار باعث تشکیل این دریاچه زیبا شده. مساحت دریاچه 15 هکتار است و ارتفاع اون نسبت به دریای خزر 64 متره. آب دریاچه از ریزش های جوی و چشمه ساران منطقه تامین میشه طول دریاچه در حدود 600 متر و عرض آن 500 متره.

اطراف دریاچه پر از درخت های زیباست. ما تو مرداد رفتیم و هوا کمی شرجی و دم کرده بود. اما مهم ترین ویژگی اینجا آرامشی بود که به آدم میداد انگار دکمه استاپ همه چی رو زده بودند و دیگه همه چی مثل بیرون اینجا با شتاب جریان نداشت.

جاده رسیدن به سد خاکی سقالکسار آسفالت و هموار و در ورودی دریاچه پارکینگ مناسبی وجود داشت. البته میشد با ماشین شخصی تا جلو دریاچه هم رفت. تو پارکینگ سرویس بهداشتی هم بود و یک مغازه کوچک که صدای موسیقی گیلانی از اون میومد و همه چی رو یه جور خوبی دلنشین تر کرده بود.

کنار دریاچه کافه دو طبقه ای هم بود که میتونستی بشینی و چای بخوری و از منظره فوق العاده دریاچه لذت ببری. کنار دریاچه قایق های پدالی قو شکلی هم کرایه میدادن که فقط تو قسمت مشخصی که مشخص کرده بودن اجازه حرکت داشتن.

ساعت 5:30 عصر راهی تهران شدیم و بعد رودبار یه جا توقف کردیم برای خرید سوغاتی و زیتون معروف رودبار، فروشگاهی که انتخاب کردیم پر بود از ترشی و زیتون های متنوع. بعد از خرید سوغاتی چای و کلوچه محلی خوردیم و راهی تهران شدیم و دوباره افتادیم تو زندگی کارمندی.