بلندترین برج تهران در سال 1313 - سرزمین من

به گزارش سرزمین من، حسابی پیر شده و این روز ها تولد 88سالگی اش را پشت سر می گذارد. این بنای بزرگ که در سال 1313 به عنوان اولین سیلوی کشور برای ذخیره سازی گندم ساخته شد، بلندترین برج تهران به حساب می آمد، اما امروز در مقابل برج های سربه فلک کشیده شهر، بنای سربه زیری محسوب می گردد.

به گزارش همشهری، سیلوی بزرگ تهران که حالا نمادی شناخته شده برای منطقه 16 تهران است، در روزگاری نه چندان دور یکی از مهم ترین عوامل بالا رفتن کیفیت گندم، آرد و در نهایت نان مصرفی مردم بود. گندم هایی که از مزارع سراسر کشور برداشت می شد، ابتدا به این سیلو می آمد تا دوره ای 3ماهه را سپری کند و آماده تبدیل شدن به آرد گردد.

اصلی ترین وظیفه سیلو ضدعفونی کردن گندم ها و حشره زدایی بود تا در مدت طولانی نگهداری آلوده نشوند. بعد از سیلوی تهران، 6 سیلوی دیگر در نقاط مختلف کشور ساخته شد که امروز به سیلو های هفت گانه معروف شده اند، اما در بین این 7 برادر تنها همسایه ماست که جزء میراث فرهنگی هم محسوب می گردد. این سیلو با 64 هزار تن ظرفیتی که دارد، در قدیم الایام بخش مهمی از احتیاج های گندم کشور را تأمین می کرد.

زمانی نان به هرچیزی شبیه بود الا نان!

پس از انقراض حکومت قاجارها، سیلوی تهران ساخته شد تا سریال قحطی های مرکز تکرار نگردد. سیلو ساخته شد و مردم بسیار شادمان شدند از اینکه حاشیه اطمینانی برای نان سفره شان ایجاد شده است.

اما در تاریخ سوم شهریور سال 1320 اتفاق ناگواری رخ داد. قوای متفقین از شمال و جنوب به کشورمان هجوم آوردند و در کمتر از نصف روز چنان وضعی پیش آمد که هنوز کهنسالان آن را به یاد دارند.

کیفیت نان به چنان روزی افتاده بود که به همه چیز شبیه بود الا نان. نظافت سیلو رعایت نمی شد و به همین خاطر خاک اره، فضولات حیوانات با قدری آرد حبوبات، محتویات نانی بود که به مردم تحویل داده می شد.

فراوری اولین نان ماشینی در سیلوی تهران

بعد از آنکه متفقین ایران را اشغال کردند، برای 5 سال تهیه نان با عذاب همراه بود، اما پس از تخلیه ایران از سوی متفقین، ارتش تصمیم گرفت نان سیلو را در اختیار مردم بگذارد. از همان زمان فراوری نان از طریق ماشین در خود کارخانه سیلو شروع شد و الحق که نان سیلو بسیار مقرون به صرفه و خوشمزه بود.

نان سیلو حجیم و مغز آن بسیار پوک بود و با برش دادن، خورده می شد. این نان به دلیل داشتن سبوس زیاد، قدری تیره بود و در 2 میزان تقریباً نیم کیلویی و 250گرمی و به صورت قالبی پخته می شد و، چون در آن موقع، مشمع چندان شناخته شده نبود، در کارتن های مخصوص عرضه می شد و برای دسترسی به آن، در منطقه ها شلوغ و پررفت و آمد دکه هایی از سوی ارتش تعبیه شده بود و بدون واسطه نان در اختیار مردم قرار می گرفت. جالب آنکه تا سال های 1355 نیز نان سیلو فروخته می شد.