ناکام ترین جنگنده های دنیا که تبدیل به آهن قراضه شدند، عکس - سرزمین من

به گزارش سرزمین من، در طول سال ها، چندین ایده و طرح مفهومی برای ساخت جت های جنگنده مطرح شد که هرگز منتهی به فراوری نشدند.

غزال زیاری: طراحی و فراوری یک هواپیمای جنگنده نو، سالها طول می کشد و مراحل مختلفی از جمله طراحی، پروتوتایپ های مختلف و مراحل آزمایشی را شامل می گردد. با این حال، همه هواپیماهایی که از مرحله طراحی روی کاغذ فراتر رفته و وارد مرحله آزمایش می شوند هم درنهایت به فراوری انبوه نرسیده و تبدیل به ستون های اصلی نیروهای هوایی دنیا نمی شوند.

در این راستا می توان از چندین نمونه هواپیما در طول تاریخ ارتش آمریکا نام برد که با وجود کوشش های فراوان برای فراوری یک جت جنگنده، تمام این کوشش ها به بن بست و ناکامی منجر شدند. نکته جالب توجه اینجاست که علت همه این ناکامی ها، اشتباهات تجاری یکسان نیست و بعضی از این جنگنده ها به علت مهندسی ناقص وارد عرصه فراوری نشدندو بعضی دیگر ممکن است به علت تغییر در منافع استراتژیک به فراوری انبوه نرسند.

درهر حال، علتش هرچه که باشد، می توان از چندین مدل هواپیمای جت جنگنده نام برد که هرگز از پتانسیل کامل آنها استفاده نشد و به انبوهی از فلزات قراضه و البته صفحات تاریخ پیوسته اند. در این مقاله قصد داریم تا تعدادی از بزرگترین جت های ناکام در طول تاریخ هوانوردی مدرن آمریکا را با هم مرور کنیم.

General Dynamics F-111B

در اواخر دهه 1960، خیلی واضح و روشن بود که ارتش آمریکا به هواپیمای نوی برای جایگزینی F-4 Phantom احتیاج دارد؛ هواپیمایی که مسئولیت دوگانه ای را به عنوان رهگیر وجنگنده تهاجمی برعهده داشت.

از همین رو نیروی هوایی آمریکا با جنرال دینامیکس، یک پیمانکار دفاعی در راستای توسعه و ساخت یک هواپیمای نو، شروع به همکاری کرد و براساس تاریخچه کامل هوانوردی R.G. Grant، هواپیماهایی مثل F-16 Fighting Falcon همراه با یک جنگنده آزمایشی نو به نام F-111 طراحی شدند که هدف از طراحی آنها، نفوذ به سطوح پائین قلمرو دشمن بود.

در هر حال این هواپیمای جنگنده نتوانست احتیاجهای گسترده و متنوع پنتاگون را برآورده کند و تنها هفت نمونه از آن ساخته شد. با شروع دهه 1970، نیروی دریایی آمریکا تصمیم گرفت تا به جای این هواپیما، به سراغ ساخت هواپیمای متفاوتی به نام F-14 Tomcat رفته و در نتیجه برنامه ساخت F-111 را لغو کرد.

McDonnell XF-85 Goblin

در طول سال ها، نیروی هوایی آمریکا در کوشش بود تا با توسعه ناوهای هواپیمابر هوابرد، چالش اسکورت های جنگنده فاقد برد مناسب برای پشتیبانی از بمب افکن های دوربرد را حل نماید. یکی از اولین مفاهیم، شامل اتصال جنگنده های انگلی می شد؛ این نامی بود که برای ابزاری که به پائین بمب افکن های بین قاره ای B-36 Peacemaker متصل می شد، داده شده بود.

این هواپیما که برای این کار طراحی شده بود، یک جت کوچک و با شکلی عجیب بود که XF-85 Golbin نام گرفت. به گفته موزه هوا فضا و فرماندهی راهبردی هوایی، تنها دو فروند از این مدل هواپیما ساخته شد و هیچ یک از آنها نیز وارد خدمت نیروی هوایی آمریکا نشد.

در نهایت بزرگترین چالش پیش روی این برنامه، این بود که این جنگنده های کوچک، به سختی به پرواز در می آمدند و برای لنگر انداختن با بمب افکن های بزرگ به مشکل می خوردند. در نهایت مفهوم ناوهواپیما بر B-36 پس از مدتی کوتاه، کنار گذاشته شد و نیروی هوایی آمریکا هرگز نتوانست هیچ مدل هواپیمایی که قادر به استقرار جنگنده باشد را توسعه دهد.

Lockheed YF-12

هواپیمای Lockheed YF-12 این شانس را داشت که قوی ترین رهگیری باشد که تا به امروز طراحی شده است؛ اما هرگز این رویا محقق نشد؛ نسخه اصلاح شده SR-71 Blackbird هرگز نتوانست تبدیل به هواپیمای جنگنده ای گردد که بتواند از جنگنده های پویا پیشی بگیرد.

این هواپیا تقریبا تمام مشخصا هواپیمای CIA A-12 و هواپیمای SR-71 نیروی هوایی را داشت؛ با این استثنا که به علاوه، مجهز به سیستم راداری آماده رزم و موشک های هوا به هوا نیز بود. نمونه های اولیه این هواپیما هرگز نتوانستند تائیدیه های لازم برای فراوری انبوه را کسب نمایند و تنها سه فروند از هواپیمای YF-12 فراوری و ساخته شد.

منبع: simpleflying

5858